Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Hond verhuist mee naar verzorgingshuis dankzij Twitter

Als een meneer met dementie naar een zorginstelling moet, kan zijn geliefde hond niet mee. Verpleegkundige Tommie Niessen plaatst een oproep op Twitter, mét succes.
Een zorginstelling was bereid om meneer mét zijn hond op te nemen. Foto: AdobeStock

Wat was er aan de hand?

‘Mijn moeder – die als verzorgende in de thuiszorg werkt- hoorde dat een cliënt met dementie naar het verpleeghuis moest. Zijn hond kon niet mee, want honden waren niet toegestaan. Je moet weten dat deze man altijd honden heeft gehad. Toen hij bij de politie werkte, had hij politiehonden thuis, en deze hond was al twaalf jaar bij hem. Hij ging soms ook alleen op vakantie met zijn hond, zonder zijn gezin. Zijn vrouw is inmiddels overleden, dus de hond is het enige wat hij nog heeft.’

Toen plaatste je een oproep op Twitter?

‘Mijn moeder heeft van alles geprobeerd voor deze meneer, maar kon niets vinden. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat er geen plek voor deze meneer en zijn hond was en vroeg via Twitter op tips. Toen barstte het los: mijn oproep is ruim 700 keer geretweet en ik kreeg veel tips van mensen. Ze noemden zorginstellingen waar honden waren toegestaan, maar dan moest deze meneer op een wachtlijst van negen maanden. Dat was geen optie.’

Wat was de oplossing?

‘Uiteindelijk zei iemand: in mijn zorginstelling is wel plek voor iemand met een hond. Daarvoor moet deze meneer wel van Brabant naar het noorden verhuizen,  maar dat maakt hem niets uit. Als zijn hond maar bij hem kan zijn. Hij mag zijn hond gewoon uitlaten, en krijgt dan gps mee.’

 

Hoe kan het dat zo weinig zorginstellingen honden toelaten?

‘Ik denk dat er vooral gedacht wordt in onmogelijkheden, in plaats van mogelijkheden. Misschien denken ze dat het lastig is, dat verzorgenden hun handen eraan vol hebben of dat ze er geen tijd voor hebben. Je kunt hier natuurlijk altijd afspraken over maken met elkaar, die je eens in de zoveel tijd evalueert: als het echt niet gaat, kun je altijd kijken naar alternatieven. Als je deze man verhuist zonder hond, zal hij extra zorg nodig hebben omdat hij zijn hond mist. Daar zou hij onrustig van worden en dan moest hij misschien aan de onrustmedicatie. Dat is nu allemaal niet meer nodig. En dan zet je de cliënt pas echt centraal.’

Lees ook: Verzorgenden bij Jinek: ‘Er heerst een angstcultuur’