Vanaf vandaag is mijn locatie coronavrij. Mijn gedachten gaan terug naar de afgelopen periode; het was heftig. Een scala aan emoties is de revue gepasseerd: spanning, angst, constant alert zijn. Maar ook blijdschap, opluchting en verbondenheid. Half april werd de eerste besmetting geconstateerd en binnen enkele dagen breidde het zich uit tot zeven. Dankzij snel en adequaat handelen bleef het wonder boven wonder hierbij.

Handen tegen elkaar op het raam

Door alle huiskamers op slot te doen, te werken met beschermende middelen en bij verdenking bewoners te isoleren en testen, konden we voorkomen dat deze onbekende sluipmoordenaar nog meer slachtoffers maakte. Spanning tijdens het wachten op de uitslag, bewoners die door dementie niet begrepen waarom ze geïsoleerd werden… De opluchting na een vals alarm voelde steeds als een kleine overwinning en gaf energie door te gaan. Ik denk aan mijn collega’s en de intense saamhorigheid die we voelen, ook al waren we afgezonderd van elkaar. Even contact door het raam of buiten over het hek, luisteren naar elkaar, je verhaal doen. De ander oppeppen wanneer dat nodig was. Een kaartje, handen tegen elkaar op het raam en een blik die zei: het komt goed, houd vol.

Het moment dat me nog steeds naar de keel grijpt, was toen mijn collega en vriendin me in tranen belde op de dag van de eerste besmetting. Zij had die ochtend een positieve zwangerschapstest in handen. ‘Ik ben zwanger en ik ben zó bang. We weten zo weinig van dit virus, ik durf haast niet blij te zijn.’ De dag erna loste ze mij af, we stonden meters van elkaar op kantoor. Ik was bezig met de overdracht, maar stopte toen ik haar blik zag. Ze schudde haar hoofd, het ging niet. Tranen sprongen in mijn ogen, ik wilde niets liever dan haar een knuffel geven, maar dat mocht niet. Onmacht omdat de hele situatie indruist tegen je gevoel.

Nu kijk ik terug, voorzichtig opgelucht. We hebben het doorstaan voor nu. De achtbaan van emoties komt tot stilstand, de zeven bewoners zijn er bovenop gekomen. En met mijn collega gaat het goed, vol trots in verwachting van een tweeling.