Na het verlies van haar man worstelde zij met hoe om te gaan met die lege uren en wij worstelden met haar mee. En hoe het er ook bij hoort, dat verdriet en de periode van rouw, een werkwoord dat met alles wat het in zich heeft uitput bij tijden. De golven van verdriet, afgewisseld met woede en de stilte van een maatje dat niet meer antwoordt. Zagen we dat het lang duurde bij je, het werd steeds moeilijker om je bed uit te komen, voor jezelf te zorgen. En ach… zuster… die medicijnen… waarom eigenlijk? Wat heeft het toch voor zin?
Het team van verzorgende Maartje bespreekt een bewoonster die ’s nachts agressief zou zijn. Die nacht heeft zij dienst. Ze probeert de horrorverhalen van zich af te zetten, als de bewoonster plotseling ruw haar pols vastpakt >>
We probeerden van alles bij je neer te leggen, wat eigenlijk weinig deed. Een dagritme, een huisdier dat zeker voor leven in huis zorgde en gesprekken over zingeving. Maar toch deed het weinig voor de glans van jouw leven. Tot we je een keertje meenamen voor de koffie in het buurthuis. Waar we in het begin nog voor enige stimulans zorgden, ging het na de eerste weken vanzelf.
Je had er een man ontmoet en de vlinders bleken wederzijds, er volgden bezoekjes over en weer. Het heerschap in kwestie woont in het zorgcentrum een dorp verderop en nu bleek hij bij het bezoekje aan jou gistermiddag te weinig geld bij zich te hebben voor de taxi terug. Dit verliefde stelletje besloot van de nood een deugd te maken en zo bleef hij bij haar slapen.
Verzorgende Julian kan zich één cliënt met dementie nog heel goed herinneren. De dame was vroeger verpleegkundige, en leek weg te kwijnen in het verpleeghuis. En dan heeft Julian een geniaal idee… >>
De volgende ochtend bleek het dorp verderop in rep en roer te zijn, hij was zich vergeten af te melden. Hij vond zichzelf oud genoeg om zelf te bepalen waar hij de nacht doorbracht, echter werd er toch een zoekactie uitgezet. Het geheugen van dhr maakte dat zijn zorgverleners, terecht overigens, zich serieus zorgen maakten. En de wijkagent had dus ook ons nummer gevonden.
Puberteit
Pas bij het binnenstappen van jouw woning trof ik beide prachtige mensen op leeftijd grinnikend aan. Ik vertelde over de onrust onder de publieke diensten en dat ik daar nu toch echt even wat rust in moest terugbrengen. Zij benoemde, met eindelijk weer die glinstering in haar ogen, dat dit gedoe haar weer terugbracht naar haar puberteit. Waarna hij een kus op haar lippen drukte.
‘Goede tactiek,’ stopte ik hem fluisterend toe, terwijl ik naar buiten stapte om de publieke zorgverlening weer te laten overgaan tot de orde van de dag. Ik kreeg een dikke knipoog terug.
Jennifer Bergkamp is verpleegkundige in de wijk en genomineerd voor de Opinieleider in de Zorg. Daarnaast is ze columnist voor Nursing.
Blijf op de hoogte van inspirerende blogs met de gratis online nieuwsbrief van TVV voor verzorgenden >>
