Met een zucht legt hij de stapel folders aan de kant. Hij pakt zijn kopje koffie en zonder te kijken roert hij flink met het lepeltje de suikerklontjes door de koffie heen. Koffiespetters vallen op de tafel. ‘Wat heeft u op uw lever, meneer Ruurda?’ vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik zou willen dat ik nog thuis woonde zuster.’ Ik knik begrijpend. ‘Dit is u uw thuis’, probeer ik voorzichtig. Meneer Ruurda glimlacht: ‘Dat weet ik en het is goed hier. Maar dat bedoel ik niet… Vroeger hield ik ervan, de laatste dagen van het jaar. Ik kocht bijna elke dag een oliebol moet u weten…’ Meneer Ruurda valt even stil, hij pakt een folder uit het stapeltje wat hij zojuist aan de kant had gelegd. Het is een folder met reclame voor vuurwerk. ‘En ik kocht een klein beetje vuurwerk. Dat vond ik zo mooi zuster! Wel siervuurwerk hoor, zuster, die harde knallen zijn voor de jongelui. Maar dat is verleden tijd. Sinds ik hier woon zuster, heb ik geen vuurwerk meer afgestoken en eet ik alleen nog maar een oliebol op nieuwjaarsdag. En die zijn niet eens zo heel lekker!’ ‘Heeft u dit wel eens met uw zoon besproken?’ vraag ik. ‘Nee, ik wil hem niet lastigvallen met mijn melancholische buien.’

Zoon opbellen

Het gesprek met meneer Ruurda laat mij niet los en ik besluit zijn zoon te bellen om dit met hem te delen. Het zou toch geweldig zijn als meneer Ruurda nog een keer de jaarwisseling op zijn eigen manier kan vieren? Het telefoongesprek met de zoon van meneer is verrassend. Hij was in de veronderstelling dat je niet de hele avond bij je ouder mocht zijn met de jaarwisseling. Zijn vader naar huis toe halen vindt zijn zoon te belastend voor zijn gezin. Meneer slaapt namelijk niet meer zo goed de laatste tijd. Ik vertel aan de zoon dat zijn vader graag weer vuurwerk zou afsteken en een heerlijke verse oliebol zou willen eten. Tijdens dit gesprek ontstaat er een plan. Zijn zoon neemt zich voor om, samen met zijn gezin, bij zijn vader de jaarwisseling te komen vieren. Als verrassing zal hij op oudejaarsdag zijn vader komen ophalen om samen wat vuurwerk te kopen wat zijn vader dan om middernacht kan afsteken.

Op 2 januari loop ik meneer Ruurda op de afdeling tegen het lijf. Hij straalt en voordat ik iets kan vragen of zeggen strekt hij zijn hand naar mij uit en schudt de mijne. ‘Bedankt, bedankt dat u mijn zoon heeft gebeld. Ik heb een heerlijke jaarwisseling gehad!’

Lees ook de vorige blog van Wendeline: ‘Dit kan zomaar mijn laatste Kerstmis zijn’