In de verpleeghuizen, verzorgingshuizen en thuiszorgorganisaties kampen we met een tekort aan verzorgenden. Ik zeg niet dat ik de oplossing heb maar… Wat wel opvalt is dat we steeds minder mogen doen, en de verpleegkundige steeds meer taken van ons overneemt. Waarom? Want ik mag een handeling gewoon uitvoeren. Bijvoorbeeld een mannenkatheterisatie: dit is een handeling die op de opleiding wordt geven. We leren het en we scholen onszelf er ieder jaar weer in bij, maar uitvoeren doen we het eigenlijk nooit. Omdat de organisatie heeft besloten dit niet te erkennen als Verzorgende handeling.

‘Dat mogen we niet meer’

Vol verbazing hoor ik steeds meer collega’s zeggen: ‘Dat mogen we hier niet meer.’ Als ik dat hoor, gaan mijn nekharen overeind staan. Hoezo niet meer? De verpleegkundige komt tegenwoordig een vleugelnaald zetten, de reden? Het is een infuus systeem. Wisten jullie trouwens dat cassettes wisselen volgens Vilans ook geen Verzorgende handeling meer is? Dat had ik eerder willen weten, dan had ik niet weer een dag op school hoeven te zitten om te leren hoe dat precies werkt.

We zijn in de VVT een beetje doorgeschoten vrees ik, organisaties dekken zich in en dat is begrijpelijk, maar we kunnen ook overdrijven. Ik werk met enige regelmaat in het ziekenhuis, daar werkt het net een klein beetje anders. Als ik in het ziekenhuis morfine moet hebben, pak ik het gewoon uit de kast. In verpleeghuizen moet ik eerst langs een verpleegkundige. Vorige week zei een van mijn collega’s: “Nee die verpleegkundige is aan het werk, wedden dat die als een draak voor de opiatenkast ligt?” Een verzorgende die niet meer na de opdracht van de arts een ampul morfine mag pakken en dus nog langs een verpleegkundige moet om het te mogen pakken, bah… Maar goed, dat is het beleid van de zorgorganisatie.

Doordat we in de VVT minder bezig zijn met medicatie en het actief behandelen van mensen zijn we meer gaan verzorgen, en minder gaan verplegen. Iedereen kan mensen verzorgen, maar mensen verplégen is een uitdaging, ook die van mij. Ik werk veel met palliatieve mensen, ik zit naast hun bed, heb gesprekken, verschoon inco-materiaal, maar het word pas uitdagend wanneer de midazolam en morfine om de hoek komen kijken, vanaf dat moment is het monitoren op veranderingen, ingrijpen wanneer het niet goed gaat. Veel van de jeugdigen zijn klaar met het alleen maar mogen pillen delen, het schoonmaken van een huiskamer en het eten koken voor bewoners. Als we dat hadden willen doen had ik drie kinderen genomen en was ik huisvader geworden. Het stoffige imago van de VVT is door organisaties zelf gemaakt want alle moeilijke uitdagende handelingen worden doorgeschoven en je staat stil…

Mij is altijd geleerd, stilstand is achteruitgang. Dus een beetje uitdaging terughalen naar de wijk, het verpleeghuis of in het verzorgingshuis blaast met een frisse klinische wind het stof in de VVT weer weg. Maak het voor jongeren uitdagend. Alle jongeren van tegenwoordig zijn adrenaline junkies, deinzen niet achteruit voor een grote stinkende wond, maar nee de wondverpleegkundige wordt in consult geroepen en die beslist wat er op gaat, dus waarom zouden we daar als verzorgende nog over nadenken?

Lieve collega’s en vooral Vilans en zorgorganisaties, zullen we een klein beetje ziekenhuis naar het verpleeghuis halen? Want daar wordt het vak een stuk aantrekkelijker van en zo komen er ook misschien wat meer collega’s bij.