Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog: ‘De bewoonster voelt haarfijn aan dat ik niet lekker in mijn vel zit’

Verzorgende ig Inge heeft een moeilijke dag, en merkt dat het geen zin heeft om zich te verschuilen achter een krampachtige glimlach: 'Mensen met dementie voelen uitzonderlijk goed aan hoe de ander zich voelt.'  
Foto: Tom van Limpt

We kennen het allemaal: zo’n dag. Zo’n dag waarop alles tegen lijkt te zitten, alles misgaat en alles te veel is. Ongeacht wat de oorzaak is, groot of klein, een baaldag heeft iedereen weleens.

Als ik moet werken op zo’n dag, stap ik in de auto, zet muziek aan op standje gehoorbeschadiging en laat ik het achter me op het moment dat ik aankom op mijn werk. De knop gaat om en ik focus me op mijn werk.

Knop omzetten

Maar een enkele keer lijkt het niet te lukken, die knop omzetten. Dan zit ook alles tegen wat maar tegen kan zitten tijdens mijn dienst. Of ik het nou wil of niet, dat gevoel laat dan niet los. Het bijzondere aan mensen met dementie vind ik dat zij, ondanks dat zij langzaam maar zeker de grip verliezen op het bestaan, uitzonderlijk goed aanvoelen hoe de ander zich voelt.

Kansloos

Jezelf verschuilen achter een krampachtige glimlach is vrij kansloos, want daar prikken deze mensen moeiteloos doorheen. En dan is die ene bewoonster daar. In een vergevorderd stadium van dementie. Haar spraak is zó aangetast, dat het voeren van een echt gesprek helaas niet meer mogelijk is. Toch vind ik het met niemand zo gemakkelijk om te praten als met haar.

Welterusten wensen

Ze babbelt en babbelt in een taal die niet bestaat en als vanzelf komt er een interactie tussen ons. Misschien is het haar ontwapenende lach. Of haar altijd stralende ogen. Zij maakt me altijd blij. In de avond verzorg ik haar en zoals altijd kom ik even bij haar op de bedrand zitten om welterusten te wensen.

Kippenvel

Ze pakt mijn hand stevig vast, kijkt me aan met een indringende blik en zegt: ‘Je moet de moed niet opgeven, hè.’ De tranen springen in mijn ogen, kippenvel krijg ik ervan. Ondanks haar vergevorderde dementie voelt ze mij haarfijn aan. Haar woorden raken me diep. Ik geef haar een dikke knuffel en beloof haar dat ik dat niet zal doen. Met een tevreden glimlach rond de lippen valt ze in slaap.

Lees ook de vorige blog van Inge: ‘Je blik is angstig en ik neem je in mijn armen’ >>

Blijf op de hoogte van inspirerende blogs voor verzorgenden met de gratis online nieuwsbrief van TVV voor verzorgenden >>